Piotr Janczerski

  Piotr Janczerski (wł. Piotr Janik) - wokalista, gitarzysta, autor tekstów piosenek, aktor, scenarzysta, reżyser.
  Urodził się 8 września 1938 r. w Łodzi. Artystę fascynował teatr, w 1961 r. ukończył Wydział Reżyserii Państwowej Szkoły Instruktorów Teatrów Amatorskich w Łodzi. Wiosną 1962 r. został konferansjerem Niebiesko-Czarnych, a dwa lata później także wokalistą tej grupy. W 1965 r. zaśpiewał na jednym z koncertów festiwalu opolskiego piosenkę "Mój przyjaciel cień". Występ był udany i wokalista dostał wyróżnienie. W 1967 r. P. Janczerski założył w ramach Niebiesko-Czarnych grupę skifflową, w której udzielał się m. in. Jerzy Grunwald (eks Ślęzanie). Propozycje grupy ("Pożar w Kwaśniewicach"; "Dzisiaj pada deszcz"; "Gdy chciałem być żołnierzem") uzyskały sporą popularność.
  27 sierpnia 1967 r. P. Janczerski rozpoczął próby z samodzielną grupą. W skład formacji wchodzili także: J. Grunwald - gitara, śpiew; Jerzy Krzemiński (eks Trubadurzy - gitara, śpiew); Bogdan Borkowski (eks Trubadurzy) - gitara basowa, bandżo, harmonijka ustna, śpiew; Aleksander Kawecki (eks Trubadurzy) - perkusja; Jerzy Rybiński (eks Kanon Rytm) - gitara basowa, śpiew i Jan Stefanek - organy, pianino. Grupa zadebiutowała, jeszcze bez nazwy, 5 grudnia 1967 r. podczas programu telewizyjnego  Młodzieżowy Klub Piosenki "Po szóstej", zwracając uwagę widzów oryginalnym repertuarem łączącym folklor z muzyką skifflową. Na konkurs na nazwę zespołu, ogłoszony podczas występu telewizyjnego, napłynęło kilka tysięcy propozycji. Ostatecznie wybrano nazwę No To Co i Piotr Janczerski (pełna nazwa: Grupa Skifflowa No To Co i Piotr Janczerski, od 1970 r. - No To Co i Piotr Janczerski).
   W styczniu 1968 r. grupa No To Co rozpoczęła występy estradowe w całym kraju. W kwietniu zespół wyjechał do Montreux na festiwal "Złota Róża". Zapowiadani jako "Warszawska Grupa Skifflowa" miesiąc później wystąpili w Rzymie na I Europejskim Festiwalu Muzyki Rozrywkowej. Później przyszły najważniejsze krajowe imprezy: VI KFPP w Opolu (nagroda za piosenki "Po ten kwiat czerwony" i "Te opolskie dziouchy"); I Festiwal Zespołów Młodzieżowych o Złotą Kotwicę Sopockiego Lata 1968 r. (drugie miejsca dla P. Janczerskiego i grupy); VIII MFP w Sopocie i I Festiwal Pieśni Zaangażowanej w Zabrzu. 8 września zespół wystąpił na stadionie "Dziesięciolecia" podczas Święta Plonów. W grudniu grupa przygotowała z Alibabkami program TV "Hej, kolęda deska" (reż. Ewa Bonacka), który w wersji scenicznej pokazywany był w styczniu i lutym 1969 r. w wielu miastach Polski, a na przełomie 1969 i 1970 r. - w USA i Kanadzie.
   Lata 1968-1970 to najlepszy okres w karierze grupy No To Co. Zespół często koncertował w kraju i za granicą (Francja, Węgry, Czechosłowacja, ZSRR, Bułgaria, Rumunia, USA, Kanada, RFN, Wielka Brytania). Formacja wystąpiła na III FPŻ w Kołobrzegu (nagroda za piosenkę "Gdy chciałem być żołnierzem", wyróżnienie za "Pod okienkiem"); V Festiwalu "Bratysławska Lira"; VIII KFPP w Opolu; X MFP w Sopocie; festiwalu "Folk Country" w Pradze. 18 stycznia 1969 r. No To Co wzięło udział w targach MIDEM w Cannes. 12 czerwca otrzymała "Złotą Płytę" za album "Nikifor". No To Co, jako jedynej grupie beatowej, przyznano Nagrodę Państwową 3 stopnia "za propagandę polskiego folkloru i twórcze wykorzystanie rodzimej muzyki ludowej". Na II Festiwalu (Plebiscycie) Zespołów Młodzieżowych o Złotą Kotwicę Sopockiego Lata 1969  P. Janczerski ponownie zdobył "Srebrną Kotwicę" w kategorii solistów.
   Z myślą o zagranicznych rynkach No To Co nagrało singiel dla CBS oraz album "So What". Wiosną 1970 r.grupa wzięła udział w realizacji filmu TV "Jutro teleturniej miast". Później zespół uczestniczył w filmie "Milion za Laurę" (reż. Hieronim Przybył, prem. 8.06.1971). Grupa wystąpiła w widowiskach telewizyjnych: "No To Co na przedmieściu"; "Przyśpiewki ludowe" i "Te opolskie dziouchy - przeboje No To Co". Kolejne widowisko muzyczne pt. "Zielona Łączka" zaprezentowano we fragmencie na IX KFPP w Opolu (1971). Niemniej imponująco wyglądały przeboje zespołu: "Gdy chciałem być żołnierzem"; "Te opolskie dziouchy"; "Zielony mosteczek"; "Po ten kwiat czerwony"; Franek - lodziarz"; "Ach, Franka Franka"; "Lubię patrzeć w twoje oczy"; "Gramofon"; "Defilady". W 1971 r. P. Jaczerski odchodzi z formacji.
  We wrześniu 1971 r. Piotr Janczerski założył zespół wokalno-instrumentalny pod patronatem klubu "Pod Witrażem" w Łodzi. Grupa zadebiutowała - jeszcze bez nazwy - 2 kwietnia 1972 r. podczas telewizyjnego programu "Tele-Echo", prezentując piosenki "Gospoda Pod kogutem" i "Obraz zapamiętany". Gośćmi programu byli także członkowie krakowskiego Bractwa Kurkowego, co dało pomysł na nazwę zespołu. Debiutanckich nagrań dokonano na dwóch sesjach dla Młodzieżowego Studia "Rytm", część z nich ukazała sie na pierwszej "czwórce" zespołu.
   W skład Bractwa Kurkowego 1791 wchodzili: P. Janczerski - śpiew; Janusz Hryniewicz - gitara, flet, harmonijka ustna, śpiew; Ryszard Godyń - gitara, banjo, śpiew; Krzysztof Murek - gitara basowa, śpiew; Zbigniew Nowak (eks Vox Remedium) - pianino, cytra, bongosy, śpiew. W 1972 r. Janczerski zaczął tworzyć wraz z Bractwem Kurkowym 1791 teatr piosenki związany z łódzkim Teatrem Rozmaitości, kreując swą grupę na głównego wykonawcę tworzonych widowisk. Pierwszy z programów, "Pejzaże polskie", zaprezentowano w 1972 r. m. in. w Starej Prochowni w Warszawie, a później na XII MFP w Sopocie. Z końcem 1972 r. formacja nagrała debiutancką płytę długogrającą "Polskie dzwony". Następnym spektaklem był "Już gwiazdeczka się kolebie", kolejny  -  "Życie, miłość, folk" - zrealizowano już w nowym składzie. Zespół tworzyli: P. Janczerski - śpiew; Zbigniew Nowak - pianino, cytra, bongosy, śpiew; Dominik Kuta - gitara, flet, śpiew; Andrzej Thenard - gitara i Jerzy Górzyński - gitara basowa. W 1974 r. formację zasilili: Eugeniusz Mańko (eks Spisek Sześciu) - perkusja i Elżbieta Linkowska (eks Pro Contra) - śpiew.
   Bractwo Kurkowe 1791 uczestniczyło w XI KFPP w Opolu (1973), gdzie nagrodzono utwór "Koleiny"; na VII FPŻ w Kołobrzegu (1973) zespół wywalczył "Srebrny Pierścień" za piosenkę "W wojsku nie jest źle". Ponadto w latach 1973-1974 grupa wystąpiła poza konkursem na XIII MFP w Sopocie, X Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie oraz Festiwalu Mody w Gdańsku ("Złoty Medal" za program "Muzyka i moda). Zespół gościł też trzykrotnie w ZSRR.
   W grudniu 1974 r. po powrocie z trzeciej trasy koncertowej z grupą rozstał się Z. Nowak, a na początku 1975 r. nowym perkusistą bractwa Kurkowego 1791 został Henryk Tomala (eks Test), a D. Kutę zastąpił Wojciech Michalczyk (eks zesp. Stana Borysa).
    Wypadek samochodowy, kończący kilkutygodniowe tournee Bractwa Kurkowego 1791 po Szwecji i Norwegii, spowodował czasowe zawieszenie działalności i kolejną zmianę składu. Jesienią 1975 r. przed wyjazdem do USA i Kanady grupę tworzyli: P. Janczerski - śpiew; W. Michalczyk - gitara; Tadeusz Kłoczewiak (eks Test) - gitara basowa; Paweł Dubowicz (eks Fair) - fortepian, instrumenty klawiszowe; Wojciech Meller (eks Safari) - perkusja, śpiew; Zbigniew Mrozowski (eks Grupa Bluesowa "Stodoła") - perkusja. Po koncertach w krajach skandynawskich zespół przedstawił w kraju program "Muzykon na głos ludzki". W czerwcu 1977 r. grupa po raz drugi wyjechała do USA, gdzie występowała w serii koncertów dla Polonii amerykańskiej, prezentując utwory zarówno z dawnego repertuaru No To Co, jak i najnowsze swoje kompozycje. Podczas tego pobytu zespół P. Janczerskiego zmienił nazwę na Bractwo.
   Bractwo tworzyli: P. Janczerski - śpiew; Tomasz Myśków (eks Saloon) - gitara; Zbigniew Dziubiński (eks Trubadurzy) - gitary; Tomasz Rostkowski (eks Trubadurzy) - instrumenty klawiszowe; Henryk Bednarski - gitara basowa i Tadeusz Każmierczak - perkusja. Zespół, działający pod patronatem Stowarzyszenia  Muzyków Estradowych, zaprezentował w 1978 r. swój nowy program "Przez ranczo szoł chłop" w Teatrze Rozmaitości. Obok P. Janczerskiego w skład grupy wchodzili: Henryk Szpernol (eks Twarze; Hokus) - gitara, śpiew; Krystian Wilczek (eks Apokalipsa) - gitara basowa; Adam Pilawa (eks 2 Plus 1) - pianino, skrzypce; Jacek Berenthal (eks Hokus) - instrumenty klawiszowe, śpiew; Janusz Ziomber (eks Krzak) - perkusja. Później nowymi muzykami zostali: Andrzej Sidło - gitara, harmonijka ustna; Jerzy Kobiałko - gitara basowa; Stanisław Fijałkowski - pianino, flet, kierownik muzyczny; Tadeusz Król - saksofon, wiolonczela;  Janusz Hernandez - perkusja.
   W 1979 r. zespół jeszcze raz zmienił nazwę. Jako Express Band  grupa wystąpiła na XIII FPŻ w Kołobrzegu (1979) i wkrótce przestała istnieć. Od tej pory Piotr Janczerski działał samodzielnie, powołując od czasu do czasu okazjonalne zespoły, m. in. w 1980 r. Fraction.  w latach 1983-1985 współpracował z grupą Babsztyl. W latach 80-tych założył w Łodzi Country Club. W 1987 r. wziął udział w w koncercie jubileuszowym Niebiesko-Czarnych - "Przeżyjmy to jeszcze raz".
  Na estradę powrócił we wrześniu 1993 r. z reaktywowaną grupą No To Co, w której skład weszli także: J. Krzemiński, B. Borkowski, J. Stefanek, J. Rybiński, A. Kawecki oraz zaproszonym Dariusz Król - instrumenty klawiszowe i tercet wokalny: Urszula Błaszczyńska, Irena Gałązka i Daria Pakosz. W sierpniu grupa dokonała nagrań radiowych, a 21 września 1993 r. wyruszyła w trasę koncertową „No To Co – Tour of Poland ‘ 93”. W latach następnych grupa zbierała się na koncerty w Polsce i za granicą. Po kilku latach wokalista, ze względów zdrowotnych, zdecydował, że jego występy z formacją będą okazjonalne.
  P. Janczerski jest laureatem wielu nagród zdobytych z zespołami No To Co i Bractwo Kurkowe 1791 oraz indywidualnych, m. in. medalu 200-lecia USA za - przygotowane dla Polonii amerykańskiej - widowisko "Wieczerza wigilijna u księcia Radziwiłła Panie Kochanku", nagrody państwowej III Stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za popularyzację polskiego folkloru w twórczości estradowej.

Piotr Janczerski

Źródła:
"Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - ROCK'N'ROLL 1959-1973" - autorzy: Jan Kawecki, Janusz Sadłowski, Marek Ćwikła, Wojciech Zając (wyd. Rock-Serwis, Kraków, 1995 r.)
"Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej" - autor: Ryszard Wolański (wyd. Agencja Artystyczna MTJ - Warszawa 2003)
Ilustracja pochodzi z kartki pocztowej wydanej przez Ruch w końcu lat 70-tych


Zamieszczenie ilustacji: 11.08.2015 r.