Grupa &

Dziś biogram grupy opracowany i nadesłany przez Panią Renatę Lewandowską. Postanowiłem nie ingerować w treść notki biograficznej, aby nie uronić żadnego szczegółu.

Grupa "&" była nietypową formacją. Została powołana w 1973 roku przez kompozytora i aranżera Juliusza Loranca, - w początkowej fazie, niejako założycielskiej, do solowych nagrań Renaty Lewandowskiej, stylowo odbiegających od powszechnie przyjętych wtedy wzorców - potem, zdominował pomysł współpracujących ze sobą grupy wokalistów-solistów.
Lorancowi zależało przede wszystkim na możliwości aranżowania muzycznego dialogu rozbudowanych partii chóralnych z silnym wiodącym głosem solowym. W skład grupy weszli specjalnie dobrani wokaliści, z których każdy perspektywicznie mógł być - wykorzystując indywidualne predyspozycje - takim głosem prowadzącym, ale przede wszystkim byli w stanie stworzyć nowe, oryginalne brzmienie. W skład grupy tak współpracującej oprócz Renaty Lewandowskiej weszli wokaliści: Sławomir Bułaj, Ewa Olszewska i Marlena Wiśniewska.
Pierwsze nagrania partii chóralnych tej grupy pod nazwą "And" odbyły się w Polskim Radio na początku roku 1974. W pierwszym rzędzie nagrany został nagrodzony na festiwalu opolskim '72  utwór Juliusza Loranca i Jonasza Kofty "Olbrzymi Twój Cień" - z solowa partią Renaty Lewandowskiej, a sam chór w tym utworze wspomagany był jeszcze w swej masie przez zespoły Alibabki i Bemibem.
 Swoje unikalne brzmienie chóralne Grupa "&" tak naprawdę w pełni  zaprezentowała w utworach Juliusza Loranca "Magia Szos" i "Niestałość" ze słowami Ryszarda Marka Grońskiego i w "Czasie Pożegnań" słowa Jonasz Kofta - piosenek zaśpiewanych przez Renatę Lewandowską.
W tym samym roku na festiwal opolski Juliusz Loranc przygotował pogodną piosenkę "Radość o poranku"(słowa Jonasz Kofta) , mającą na celu zaprezentować solowe, indywidualne możliwości wszystkich wokalistek. Piosenka miała swój scenariusz - była rozpisana niejako na role - zaczynała naiwna "pensjonarka" (Marlena Wiśniewska) , optymistyczna nadzieja - to głos drugiej wokalistki (Renata Lewandowska), a kończyła dobra wróżka (Ewa Olszewska)....
Na potrzeby festiwalu opolskiego tak współpracująca grupa wokalistów na swoją nazwę przybrała znak graficzny "&", co akurat z przyczyn językowych zostało zamienione na "Grupę I" - i pod tym szyldem piosenka została zaprezentowana na XII KFPP Opole '74. Piosenka zdobyła Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki i została nagrana studyjnie przez Polskie Nagrania, a Grupa "&" została zaproszona na Festiwal w Rostoku '74. "Radość o Poranku" była jedyną piosenką tej grupy, opartą na solowych partiach wokalnych wszystkich wykonawczyń.
Po festiwalu opolskim '74 "Grupa &" wystąpiła jeszcze w kilku programach telewizyjnych w Polsce i za granicą, oraz na Festiwalu w Rostoku '74, gdzie wykonali razem piosenkę "Kropelka Egoizmu" Agnieszki Osieckiej i Juliusza Loranca. Piosenka ta była częścią spektaklu telewizyjnego "Emancypantki" w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, do którego grupa nagrała opracowanie muzyczne, a którego premiera odbyła się na początku roku 1975.
Wkrótce potem z grupy odeszła Marlena Wiśniewska, a zastąpiła ją na czas wyjazdu na występy do Bułgarii Aleksandra Herman (była członkini "Quorum"). Po tym wyjeździe Grupa "&" tak współpracująca za sobą, przestała istnieć. Juliusz Loranc nadal współpracował indywidualnie z poszczególnymi wokalistami z tej grupy - Sławomirem Bułajem, Renatą Lewandowską i Ewą Olszewską.

 

Grupa &

od lewej M. Wiśniewska, R. Lewandowska, S. Bułaj i E. Olszewska (fot. W. Suchocki)

Grupa &

od lewej R. Lewandowska, M.Wiśniewska, E. Olszewska i S. Bułaj  (fot. W. Suchocki)

Pragnę bardzo podziękować Pani Renacie za opracowanie powyższego biogramu.
Wielkie dzięki dla Pani Renaty i Pana Krystiana za nadesłanie powyższych zdjęć.
Autorem tych zdjęć jest Pan Wojciech Suchocki.

Tym samym traci swoją ważność poprzedni biogram Grupy I (http://polskibigbitinietylko.blogspot.com/2012/04/grupa-i.html). Pozostanie on do porównania oraz ze względu na zamieszczone komentarze.

Arianie - Na niejednej stacji [Kameleon Records KAMCD 79-80]

Arianie - Na niejednej stacji - Nagrania archiwalne z lat 1971-1983 (2CD) [Kameleon Records KAMCD 79-80]

Nieoceniona firma fonograficzna Kameleon Records wydała bodajże w poprzednim tygodniu dwupłytowy album kieleckiej grupy Arianie. Już sama ilość nagrań zawartych na tych dwóch płytach jest imponująca. A fakt, że - chyba po raz pierwszy w historii - wydano na cyfrowym nośniku przekrojowy materiał zespołu, zadowoli fanów formacji i polskiego bigbitu.
A na stronie wydawcy możemy o albumie przeczytać:

"Na podwójnym wypełnionym po brzegi albumie znalazło się aż 45 utworów z lat 1971-1983 oraz jedno dodatkowe nagranie z 2005 roku. Wszystkie utwory po raz pierwszy na CD. Ponad 155 minut muzyki. Materiał zremasterowany z oryginalnych taśm matek
Zawarte na albumie dokonania muzyczne Arian, w modelowy sposób portretują trendy rozwoju naszej muzyki rockowej w latach 70. i 80. (od ambitnego niekomercyjnego rocka do przebojowych, lekkich nagrań inspirowanych popem i muzyką disco).
Na płycie znajdziemy fantastyczne, surowe 4 czysto rockowe nagrania z 1972 roku (20 minut muzyki), nawiązujące trochę do twórczości Romualda i Romana oraz undergroudu – już sam ten materiał sprawia że krążek powinien znaleźć się w każdej poważnej kolekcji płyt z naszym rodzimym rockiem, ponadto na CD znajdziemy swoistą mieszankę jazzu, psychodelii i poezji śpiewanej (Modlitwa, Złocienie, Zachód jesienny). Środkowy okres działalności zespołu to nagrania nawiązujące do folk rocka spod znaku No To Co, czy Dwa Plus Jeden: Czarownice, Kalina, Łubinowa miłość, Lato już, Gdybym ciebie wtedy nie spotkał na moście. Na przełomie lat 70. i 80. zespół zaczął dryfować w stronę melodyjnego pop-rocka okraszonego ciekawymi brzmieniami analogowych syntezatorów: Świat dla zakochanych, Bądź mi uśmiechem, Postaw na mnie.
Najnowsze nagrania z albumu (urozmaicone fajnymi solówkami gitary i nieszablonowymi partiami instrumentalnymi) w udany sposób nawiązują do stylu Izabeli Trojanowskiej i Budki Suflera: Na niejednej stacji, Nie wiem kiedy wrócę, Czy można tak?, Szklany klos
Dodatek specjalny to współczesna nieco rozbujana wersja utworu Zabita woda, udowadniająca że grupa wciąż potrafi zagrać z prawdziwie rockowym zębem
Dzięki współpracy z zespołem udało się odtworzyć składy oraz daty powstania poszczególnych nagrań.
Dwie płyty uzupełnia 20-stronicowa kolorowa książeczka zawierająca mnóstwo unikatowych fotografii oraz kompetentną notkę o zespole."

Spis utworów:
 1. Zabita woda   (5'33)
 2. Pozapromienne   (5'10)
 3. Kołysanka blues   (3'49)
 4. Pięć pytań   (5'22)
 5. Złocienie   (4'12)
 6. Czarownice   (2'14)
 7. Modlitwa   (3'29)
 8. Kalina   (3'09)
 9. Zachód jesienny   (4'33)
10. Łubinowa miłość   (2'56)
11. Mego życia korale   (2'42)
12. Polowanie na lisa   (3'35)
13. Ile dni już minęło?   (2'47)
14. Profesor Robert   (3'05)
15. Mazowiecka ziemia   (4'17)
16. Gdybym ciebie wtedy nie spotkał na moście   (2'21)
17. Winogronowa noc   (3'28)
18. Całowanie   (3'15)
19. Nasze słodkie sny   (2'38)
20. Szczęśliwe narodziny   (3'35)
21. Miłość puka do okien   (2'49)
22. Czeka inny świat   (2'53)
23. Lato już   (3'18)
24. W tobie szukam miłości   (3'21)
25. Wiosną ze mną bądź   (2'46)
26. Wspomnienie z wyspy   (3'27)
27. Witaj Karolino   (3'06)
28. Świat dla zakochanych   (3'34)
29. Uśmiechnij się jeszcze raz   (2'31)
30. Bądź mi uśmiechem   (4'27)
31. Postaw na mnie   (3'12)
32. Słoneczny rok   (2'58)
33. Bądź wiosenny   (4'19)
34. Nie wiem kiedy wrócę   (2'29)
35. Trudno jest odejść   (4'16)
36. Dni bez dat   (2'59)
37. Czy można tak?   (2'22)
38. Co mi w takim domu?   (3'06)
39. Szklany klosz   (3'00)
40. Ja się nigdy nie nudzę   (3'38)
41. Z życia wzięte   (2'18)
42. Ucieczka przed sobą   (2'26)
43. Na niejednej stacji   (3'00)
44. Dziewczyna pech   (3'32)
45. Słowa nic nie znaczą   (3'22)
46. Zabita woda (wersja 2005)   (4'36)

Źródła: 
  http://www.kameleonrecords.pl/sklep/arianie/dlugo-sie-znamy-kopia/
  http://allegro.pl/arianie-na-niejednej-stacji-1971-1983-2cd-i7388412608.html

Liberum Veto (wzmianka)

  Zespół wokalno-instrumentalny Liberum Veto powstał  w 1968 r. w Szczecinie, na bazie rozwiązanej grupy Pięć Smutnych Spojrzeń. Formację tworzyli: Jerzy Szlędakowski - gitara, śpiew; Zbigniew Ciesielski - gitara; Zbigniew Bogusławski - gitara basowa, śpiew; Jerzy Lipczyński - fortepian, organy i Krzysztof Lipczyński -  perkusja. Na początku zespół wykonywał utwory z repertuaru Pięciu Smutnych Spojrzeń.
  Grupa zadebiutowała podczas "Spotkań z piosenką" w kinie Colosseum. Po pierwszym koncercie formację opuścił Z. Ciesielski. Następnie zespół wziął udział w Szczecińskiej Wiośnie Orkiestr. Występ grupy przeszedł bez echa, co spowodowało rozdźwięki w formacji. Grupa, pomimo występów w studenckim klubie Pinokio, wkrótce przestała istnieć.
  Po rozpadzie zespołu muzycy zasilili inne formacje. K. Lipczyński zasilił Bizony. Jego brat, J. Lipczyński i Z. Bogusławski znaleźli się w grupie Bez Atu. J. Szlędakowski występował m.in. w Stowarsach i Comie-5.


Źródła:
  "Mocne uderzenie po szczecińsku" - autor: Wojciech Rapa (wyd. Szczecińska Agencja Artystyczna, Szczecin - 2013 r.)

Uzupełnienie biogramu i fotografie grupy mile widziane!

Pięć Smutnych Spojrzeń (szkic biogramu)

  Zespół wokalno-instrumentalny Pięć Smutnych Spojrzeń powstał w listopadzie 1966 r. w Szczecinie. Grupę tworzyli: Jerzy Szlędakowski (eks Trowersi) - gitara, śpiew; Zbigniew Ciesielski - gitara, harmonijka ustna, śpiew; Józef Pyra - gitara; Bogusław Słynarski - gitara basowa; śpiew; Jerzy Lipczyński - śpiew; fortepian, organy; Ryszard Oskiera - perkusja. Menedżerem i autorem tekstów był Edward Ciesielski. Debiut formacji nastąpił w Klubie Młodych przy ul. Robotniczej. Zespół szybko staje się znany w Szczecinie ze względu na to, że grał prawie wyłącznie swoje utwory, pomysłowo zaaranżowane przez J. Szlędakowskiego.
  W tym okresie grupa występuje "na fajfach" w Klubie Młodych i w Klubie Budowlanych w kawiarni Klubowa. W tym czasie pierwszoplanową postacią formacji staje się J. Szlędakowski, dysponujący silnym głosem o dużej skali, a jego gra na gitarze staje się bardziej ekspresyjna. Wówczas zespół rozpoczął współpracę z wokalistką Krystyną Ostrowską, występującą wcześniej m.in. z Kon-Tiki.
  29 maja 1967 r. podczas finału 125 Spotkań z Piosenką, w bardzo silnej stawce szczecińskich formacji, Pięć Smutnych Spojrzeń zajęło II miejsce. W październiku 1967 r. nowym menedżerem zespołu zostaje Edmund Gielnik. E. Ciesielski pozostaje kierownikiem literackim grupy dostarczającym formacji nowych tekstów. W tym okresie zespół rejestruje w szczecińskiej rozgłośni PR swoje utwory, m.in. "Mgła", "Jabłuszko". W tym okresie grupę opuszcza basista B. Słynarski, którego zastępuje Zbigniew Bogusławski. Wkrótce potem formację opuszcza J. Pyra.
  Grupa kończy działalność w 1968 r., a jej muzycy tworzą nowy zespół Liberum Veto.

Źródła:
  "Mocne uderzenie po szczecińsku" - autor: Wojciech Rapa (wyd. Szczecińska Agencja Artystyczna, Szczecin - 2013 r.)

Uzupełnienie biogramu i fotografie grupy mile widziane!

Żaki (szkic biogramu)

  Zespół wokalno-instrumentalny Żaki powstał w 1960 r. we Wrocławiu, przy Młodzieżowym Domu Kultury na ul. Kołłątaja. Grupę tworzyli: Jerzy Glatz - gitara basowa, lider; Ryszard Czerwiec - gitara; Witold (?) - gitara; Edmund Urbański - perkusja i Mirosława Andrzejewska - śpiew. W późniejszym czasie skład się zmieniał, a w formacji grali: Zbigniew Rosicki - gitara; Jerzy Czeladyn - gitara; Andrzej Jezierski - perkusja; Grzegorz Zydel - perkusja; Henryk Lesiński - perkusja; Włodzimierz Nanka Szomański - gitara, śpiew; Jacek Kowalski - pianino, śpiew; Roma Osikowska - śpiew i Jerzy Fiedler - śpiew.
  Zespół pierwotnie grał głównie utwory instrumentalne The Shadows i The Ventures, które aranżował Zenon Witecki. W 1962 r. grupa przeniosła się do MDK Krzyki. W 1965 r. z pomocą zaprzyjaźnionych elektroników muzycy skonstruowali własny sprzęt nagłaśniający.
  W październiku 1966 r. Żaki zdobyły II nagrodzę na III Dorocznym Przeglądzie Ruchu Amatorskiego w Piosence i Muzyce w Jeleniej Górze. W tym samym roku zespół przeniósł się do klubu w domu studenckim Olimp, gdzie grał do tańca w każdą sobotę i niedzielę. Grupa dokonała nagrań w rozgłośni Polskiego Radia we Wrocławiu.
  W 1968 r. grupa wzięła udział w Rejsie Przyjaźni z Wrocławia do Frankfurtu nad Odrą. Formacja koncertowała głównie w klubach studenckich. Brała także udział, wraz z innymi wykonawcami, w pierwszym wrocławskim Non Stopie, który odbywał się w sali bankietowej hotelu Polonia. Zespół zakończył działalność jesienią 1968 r.

Źródło:
  Rock we Wrocławiu (1959-2000) (autor: Bogusław Klimsa) [wyd. Wydawnictwo c2, Wrocław - 2016 r.]
 
Uzupełnienie biogramu i fotografie grupy mile widziane!

Krokusy (szkic biogramu)

  Zespół wokalno-instrumentalny powstał w czerwcu 1965 r. we Wrocławiu, przy MDK na ul. Kołłątaja. Grupę tworzyli: Aleksander Mokrzycki - gitara, śpiew; Adam Birnbaum - gitara, organy, śpiew; Henryk Nieradko - gitara basowa, Andrzej Sztrajt - perkusja, lider.  W swoim repertuarze formacja miała bigbitowe transkrypcje muzyki klasycznej, m.in. preludiów Fryderyka Chopina i utworów Jana Sebastiana Bacha. W niektórych utworach grupie towarzyszył kwartet smyczkowy.
  W 1966 r. zespół został laureatem I Młodzieżowego Turnieju Zespołów Muzyki Rytmicznej we Wrocławiu  i zdobywcą pucharu przechodniego ZD ZMS Wrocław-Śródmieście. W 1967 r. otrzymał wyróżnienie na IV Ogólnopolskim Przeglądzie Muzyki i Piosenki. Formacja koncertowała w NRD, a w 1968 r. wziął udział w Wiosennym Przeglądzie Muzyki Rytmicznej Wrocław '68 zorganizowanym w klubie ZMS Piwnica Świdnicka.

Źródło:
  Rock we Wrocławiu (1959-2000) (autor: Bogusław Klimsa) [wyd. Wydawnictwo c2, Wrocław - 2016 r.]
 
Uzupełnienie biogramu i fotografie grupy mile widziane!

Piotr Janczerski nie żyje

  We  wtorek, 6 marca 2018 r., po ciężkiej chorobie zmarł Piotr Janczerski. Legendarny muzyk był konferansjerem i wokalistą Niebiesko-Czarnych, a potem liderem i wokalistą No To Co, a następnie Bractwa Kurkowego 1791. Później współpracował z innymi wykonawcami, m.in grupą Babsztyl. W 1993 r. z pozostałymi muzykami formacji reaktywował No To Co, z występów w którym zrezygnował kilka lat później. Artysta miał 79 lat.

Piotr Janczerski (fot. Bartłomiej Banaszak/PAP)

 Źródła:
   http://muzyka.dziennik.pl/news/artykuly/570293,lodz-zmarl-kompozytor-autor-tekstow-i-wokalista-piotr-janczerski.html,komentarze-popularne,1
   https://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/2054342,Zmarl-Piotr-Janczerski-byly-wokalista-No-To-Co-i-NiebieskoCzarnych
   http://www.rmf24.pl/kultura/news-nie-zyje-piotr-janczerski-wokalista-niebiesko-czarnych-mial-,nId,2554681 (tekst i zdjęcie)

Jolanta Borusiewicz

  Jolanta Borusiewicz (wł. Jolanta Borusiewicz-Widegren) - wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów.
  Jako nastolatka wygrała konkurs „Szukamy Młodych Talentów” zorganizowany przez krakowską rozgłośnię Polskiego Radia. W 1966 r. rozpoczęła współpracę z zespołem Jazz Band Ball, z którym - w ciągu blisko dwuletniej współpracy - wystąpiła na Festiwalu Jazz nad Odrą i odbyła pierwsze zagraniczne tournee po ZSRR i Francji, gdzie razem z nimi brała udział w Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży.
  Wokalistka krótko współpracowała z krakowskimi Dżamblami, gdzie wykonywała standardy jazzowe m.in z repertuaru Raya Charlesa.
  W 1968 r. kilkakrotnie została laureatką Giełdy Telewizyjnej "Proszę dzwonić", śpiewając m.in. piosenki: "Dziura w niebie", "Kto wie", "Może pokocham cię". Została zauważona przez artystów z Teatru Wagabunda, który tworzyli m.in.: Bogusław Kobiela, Mieczysław Czechowicz, Marian Załucki, Lidia Wysocka, Maria Koterbska, Tadeusz Chyła. Z Wagabundą wiosną 1968 r. odbyła trzymiesięczne tournee w ZSRR, a jesienią tego roku przez miesiąc występowała we Francji.
  W tym samym roku po raz pierwszy wystąpiła na VI Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie zdobyła nagrodę za debiut piosenką "Komu w drogę temu czas". Wokalistka występowała podczas Pierwszego Festiwalu Zespołów Młodzieżowych o Kotwicę Sopockiego Lata '68, gdzie śpiewała, obok Hanny Koniecznej i Jacka Zielińskiego, z zespołem Skaldowie. W ramach imprez towarzyszących wystąpiła w koncercie z Czesławem Niemenem oraz w ramach Sopockiego lata w I części recitalu Czesława Niemena.
 J. Borusiewicz zdobyła 2 nagrodę na II Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Soczi (28.09.1968-4.10.1968) oraz specjalną nagrodę czasopisma "Sowieckaja Kultura" i specjalną nagrodę Radia i Telewizji ZSRR. Tamtejsza publiczność polubiła wokalistkę, a specjalnie dla niej skomponowana przez W. Kudriaszowa piosenka "Wrzesień" stała się przebojem. Wkrótce potem, piosenkarka reprezentowała Polskę na festiwalu "Coupe Musicale d'Europe" w Innsbrucku. Podczas powrotu z tej imprezy została ranna w wypadku samochodowym.
  W roku następnym piosenkarka wystąpiła podczas VII KFPP Opole '69, gdzie otrzymała specjalną nagrodę ZAKR za wykonanie piosenki "Hej dzień się budzi". Na imprezie wokalistce akompaniował łódzki zespół Bumerang. Z tą grupą artystka zaśpiewała także na festiwalu sopockim.
  W 1971 r. piosenkarka ponownie wystąpiła na festiwalu opolskim, gdzie zaśpiewała piosenkę "Zaproszenie do snu".
  J. Borusiewicz brała udział w wielu Giełdach Radiowych, programach TV, widowiskach muzycznych, m.in w "Markiza, kochanka, charmaine... Arsene Lupin", ”Życie Gaugaina”, "Przeminęło z wiatrem". Nagrała dla krakowskiego ośrodka TVP recital pt. "Nad jeziorem dzień się budzi", krótkometrażowy film o Krakowie dla TV w NRD. Piosenkarka nagrywała dla takich rozgłośni jak Deutsche Rundfunk w Kolonii i Dusseldorfie. Występowała w programach TV w Pradze, Bratysławie, Dreźnie, Lipsku, Sofii, Belgradzie, Budapeszcie, Zadarze, Soczi, Moskwie, Insbrucku, Wiedniu, Berlinie, Paryżu.
  W 1973 r. rozpoczęła studia na Wydziale Filozoficzno – Historycznym UJ w Krakowie, nie tracąc kontaktu z piosenką. W tym okresie współpracowała z Estradą Krakowską wraz ze znanymi aktorami scen krakowskich. Występowała także w cyklicznym programie TV Kraków "Spotkanie z Balladą", obok Jerzego Stuhra i Anny Dymnej.
  W 1978 r. wyszła za mąż, za obywatela Szwecji i w tym samym roku po obronie pracy magisterskiej wyjechała na stałe do tego kraju. Tam podjęła pracę jako pedagog, pracując w Sztokholmie, zarówno prowadząc kursy dla dorosłych, jak i realizując zajęcia z dziećmi i młodzieżą. Założyła teatrzyk dla dzieci oraz stuosobowy chór dziecięcy, który prowadziła i z którym przez kilka lat występowała na koncertach.
  W latach 1995-2000 wokalistka występowała ze znanymi szwedzkimi orkiestrami jazzowymi. W 2000 r. rozpoczęła współpracę z muzykiem Leszkiem Jarmułą, z którym do dzisiaj współpracuje i który aranżuje i nagrywa jej piosenki. Wspólnie produkują materiały video, które można obejrzeć na YouTube. Z L. Jarmułą występowała na scenach Szwecji i Polski. Wielokrotnie organizowała i brała z nim udział w koncertach charytatywnych.
 W 2002 r. Jolanta Borusiewicz otrzymała nagrodę Polonii Szwedzkiej w kategorii Artysta Roku.
 W 2006 r. otrzymała wyróżnienie od Związku Szwedzko-Polskiego za rekonstrukcję powstałej w 1974 r. pięknej grupy rzeźb Władysława Hasiora "Słoneczny rydwan" w Södertälje, częściowo zdewastowanej i zarośniętej kosodrzewiną.
 26 maja 2011 r. artystka została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, przyznanym przez Prezydenta RP, Bronisława Komorowskiego, za krzewienie kultury polskiej poza granicami kraju. Uroczyste wręczenie Krzyża odbyło się w Ambasadzie Polskiej w Sztokholmie.
  Na Festiwalu Poezji "XI Wrzosowisko 2010" w Piwnicznej została wyróżniona za wiersz "Zagubiona", który opublikowano w antologii "Tam gdzie płaczą skały". J. Borusiewicz nie tylko komponuje, ale pisze teksty do swoich piosenek, maluje także akwarele i fotografuje. W lutym 2012 r. w Sztokholmie odbyła się wystawa jej fotografii "Zamrożony świat". W 2014 r. J. Borusiewicz wydała tomik wierszy pt. "I znów dzień się budzi". Do tomiku dołączona jest płyta CD, gdzie autorka czyta swoje wiersze na tle improwizacji L. Jarmuły.
  Od ponad 30 lat wspiera organizacje działające m.in. na rzecz dzieci chorych na raka i osób głuchoniemych oraz organizację ochrony środowiska naturalnego - WWF.


Zainteresowanym działalnością Jolanty Borusiewicz polecam Jej stronę internetową:
www.jolantaborusiewicz.com

Jolanta Borusiewicz

NAGRANIA PŁYTOWE:

LP XL-0488 PN Muza (1968)
[RÓŻNI WYKONAWCY] MIKROFON I EKRAN - FPP OPOLE '68
Komu w drogę temu czas
  Skład: J. Borusiewicz i Orkiestra PRiTV p/d B. Klimczuka

LP XL-0552 PN Muza (1969)
[RÓŻNI WYKONAWCY] MIKROFON I EKRAN - VII KFPP OPOLE '69
Hej dzień się budzi
  Skład: J. Borusiewicz oraz Bumerang i Alibabki

LP XL-0757 PN Muza (1971)
[RÓŻNI WYKONAWCY] PREMIERY - OPOLE '71
Zaproszenie do snu

LP SXL-0775 PN Muza (1971)
[RÓŻNI WYKONAWCY] DYSKOTEKA 2
Zaproszenie do snu

EP N-0589 PN Muza (1970)
[RÓŻNI WYKONAWCY] TELEWIZYJNA GIEŁDA PIOSENKI (4)
Może pokocham cię

LP ZZD -- 025517-025518 Miełodia [ZSRR] (1968)
[RÓŻNI WYKONAWCY] SOCZI-68 - II MIEŻDUNARODNYJ FESTIWAL MOŁODIOŻNOJ PIESNI
Komu w dorogu tomu pora
 wyk. J. Borusiewicz i Orkiestra p/d Ju. Siłantiewa

CD POINT MUSIC (1999)
[KATARZYNA GAERTNER] ZŁOTE PRZEBOJE (PLATYNOWA KOLEKCJA)
Hej dzień się budzi
  Skład: J. Borusiewicz oraz Bumerang i Alibabki
    Wskutek żenującego błędu wydawcy, na okładce płyty nie jest wymieniona wokalistka wykonująca ten utwór, w tym wypadku Pani Jolanta. Opisany on jest jako "Bumerang/Alibabki - Hej dzień się budzi". Czym to było spowodowane? Nie wiem...


Specjalnie na potrzeby tego biogramu Pani Jolanta wykonała spis wykonywanych przez siebie piosenek:

Utwory własne (tekst i muzyka - Jolanta Borusiewicz) w języku polskim:
1) Bez pozwolenia
2) Ból
3) Chociaż jeden dzień
4) Góralka
5) Kocha czy nie?
6) Koniec maskarady
7) Moje cztery pory roku
8) Pchaj do przodu
9) Rodzi sie człowiek
10) Stop!
11) Ten zielony szal
12) W Nowy Rok
13) Wróć
14) Zapraszam do kawiarenki
15) Zimowy pejzaż barw

Utwory własne (tekst i muzyka - Jolanta Borusiewicz) w języku angielskim:
1) Busy Day
2) Call Me
3) Frozen Lake
4) I Say Stop
5) I Will Be
6) In The Dark
7) In The Deep
8) Love Was Coming
9) Lullaby for Marcus
10) Young You Can Stay
11) People

Utwór (tekst Jolanta Borusiewicz i Marek Birner, muzyka - Jolanta Borusiewicz):
1) La Lettre

Utwory (tekst - Marek Birner, muzyka - Jolanta Borusiewicz):
1) Every Lonely Night
2) Far Apart

Utwory (tekst - Jolanta Borusiewicz, muzyka - Krystyna Petterson):
1) Kaziu z Argentyny
2) Bierz
3) Ten pożółkły list

Utwory (tekst i muzyka - Leszek Jarmuła):
1) Giving & Getting
2) Your Time
3) If You Knew
4) Slow Down
5) Zatoka
 
Utwór (tekst - Marek Birner, muzyka - Leszek Jarmuła):
1) Time

Utwór (tekst - Barbara Paluch, muzyka - Leszek Jarmuła):
1) Bo w Piwnicznej

Utwory (muzyka - Roman Orłow):
1) Spalona ziemia
2) Ktoś na mnie czeka
3) Nie mów jaką przyjdziesz drogą
4) Umiałabym pokochać cię
5) Zamień, zamień mój chłopcze
6) Jesienny pan
7) A to jest tylko blues
8) Nikt, nigdy nikt
9) Wystarczy powiedzieć "Do widzenia"
10) Może pokocham cię
11) Zaproszenie do snu

Utwory (muzyka - Katarzyna Gärtner):
1) Hej dzień się budzi
2) Nie płacz, nie płacz


Źródła:
http://www.jolantaborusiewicz.com/bio
Informacje przekazane przez Panią Jolantę Borusiewicz
http://kppg.waw.pl/   [kppg#:1571] [Jolanta Borusiewicz]
http://allegro.pl/katarzyna-gaertner-platynowa-kolekcja-20-przebojow-i7041966826.html
Informacje nadesłane przez Pana Sergieja Koczarowa

Niniejszym pragnę podziękować Pani Jolancie Borusiewicz za ogromny wkład pracy przy pisaniu biogramu, życzliwość i cierpliwość.

Ewa Olszewska [wzmianka]

Ewa Olszewska (wł. Ewa Loranc) - wokalistka.
Debiutowała jako wokalistka w klubie studenckim "Profesorek" w 1965 r. w Częstochowie, biorąc tam udział w programach słowno - muzycznych do 1969 r. Od 1970 r. prowadziła zawodowo działalność artystyczną z różnymi grupami, m. in.: Grupa muzyczna Juliusza Loranca, Grupa I, Grupa Solistów Sektor A, Asocjacja Hagaw. Brała udział w licznych koncertach estradowych i programach kabaretowych, a także w nagraniach dla Polskiego Radia towarzysząc takim wokalistom jak: Ewa Bem, Anna Jantar, Marek Grechuta, Elżbieta Wojnowska i wielu innym. Uczestniczyła w wielu programach telewizyjnych w TVP Warszawa, Katowice, Łódź, Poznań; koncertach oraz programach telewizyjnych w NRD i krajach Europy Wschodniej. Kilkakrotnie brała udział w Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. W 1974 roku piosenka "Radość o poranku" (muz. Juliusz Loranc, sł. Jonasz Kofta) w wykonaniu Grupy I otrzymała nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. W repertuarze artystki znajdują się nie tylko utwory czołowych twórców polskiej muzyki rozrywkowej, ale również romanse rosyjskie oraz cygańskie, pieśni gospel, standardy jazzowe czy utwory muzyki poważnej. Aktualnie E. Loranc jest aktywnym członkiem Warszawskiego Chóru Polonia im. Ignacego J. Paderewskiego.

Ewa Olszewska

Źródło:
https://www.facebook.com/Ewa-Olszewska-1737302009623485/   [tekst i zdjęcie]


NAGRANIA PŁYTOWE

LP Muza SX 1490 (1977)
[EWA OLSZEWSKA I ANDRZEJ ROSIEWICZ & ASOCJACJA HAGAW]
Cherokee / Poor old Joe // Sugar / Lover (duet z Andrzejem Rosiewiczem)

MC Muza CK 221
[EWA OLSZEWSKA I ANDRZEJ ROSIEWICZ & ASOCJACJA HAGAW]
Sugar / Lover (duet z Andrzejem Rosiewiczem) // Cherokee / Poor old Joe

SP Muza SS 738 (1978)
[ANDRZEJ ROSIEWICZ]
Lover (duet z Andrzejem Rosiewiczem)

Źródło: http://kppg.waw.pl/  [kppg#:3480] [Ewa Olszewska]

Nagrania wokalistki uzupełniają płyty i rejestracje radiowe dokonane z Grupą I.

Projekt (szkic biogramu)

  Zespół wokalno-instrumentalny Projekt powstał w marcu 1975 r. we Wrocławiu. W jego skład weszli: Zdzisław Janiak - gitara; Paweł Mielczarek - gitara basowa; Tadeusz Blichert - perkusja i Mirosław Bielawski - śpiew. Jeszcze w tym samym roku grupa wzięła udział w festiwalu FAMA '75, a także koncertował wPolsce i NRD. W lutym 1976 r. formacja trafia pod patronat PSJ Kraków i przechodzi reorganizację. Nowy skład zespołu tworzą: Z. Janiak - gitara; Piotr Iskrowicz - gitara; P. Mielczarek - gitara basowa; Henryk Zawada - perkusja i Jerzy Kowalski - śpiew. Grupa zaczęła grać jazz rock i hard rock. Formacja współpracowała ze Stanisławem Wenglorzem i nagrała z nim kilka utworów dla Polskiego Radia. W połowie 1977 r. zespół ponownie zmienia skład: P. Iskrowicz - gitara; Zbigniew Żabowski - gitara; P. Mielczarek - gitara basowa; Krzysztof Krzyśków - perkusja i Włodzimierz Grzesik - śpiew. W rockowym repertuarze grupa występowała w licznych klubach studenckich: Stodoła, Hybrydy, Spodek, Rotunda, Jaszczury. Formacja na swoich koncertach wzmacniała skład o sekcję dętą. Zespół zakończył działalność w 1978 r.

Źródło:
  "Rock we Wrocławiu 1959-2000" - autor Bogusław Klimsa (wyd. Wydawnictwo c2, Wrocław 2016 r.)